Antwerp 10 miles

Yes, hij is bedwongen! De 16 km in en door Antwerpen. Ondanks de knieblessure die me de laatste 14 dagen nog teisterde. Ondanks de warmte/koude/wind.
Samen met 17000 anderen drie tunnels bedwingen, jezelf tegenkomen op de kaaien. Een ervaring apart.
Zaterdag opgestaan met keelpijn en een zwaar hoofd. Dat begint goed, verkouden. Met de nodige Dafalgan's en keelspray mezelf wat proberen te op te lapen. En dan vroeg in bed.
Zondag. Niet veel beter. Toch maar vertrokken, na de nodige medicijnen ingenomen te hebben.
Om half vier werd het startschot gegeven, maar door de massa volk waren we pas twintig minuten later aan het lopen. Onder een stralende zon op naar de Kennedy tunnel. Helaas begon mijn knie al na een kilometer te klagen. Het ging nog een lange weg worden. Bij de hellingen aan de Kennedy tunnel heb ik het tempo wat laten zakken. De weg is nog lang.
Eenmaal het justitie paleis onderdoor kom je na een paar bochten aan de kaaien, waar ons een eerste koude douche stond te wachten, de drank was al op. De tweede koude douche? Het weer dat van een vrolijke zon overschakelde op een koude wind, op kop nog wel.
Het tempo lag binnen de verwachtingen, de eerste 8 km in een uur. Trager dan op training dat wel.
Tot daar was de knie nog te doen. Aan KM 8 heb ik een eerste keer een stukje gestapt (en ik wat niet de eerste, in de Kennedy Tunnel was ik al een hoop wandelaars voorbij gestoken) om de pijn de knie wat te sparen. Na 100 meter terug beginnen lopen en dat volgehouden tot het volgende km bord, daar dan weer een stukje gestapt.
De wind wakkert nog aan, hier en daar wordt zelfs een nadar omgeblazen.
Gelukkig kon ik telkens aanpikken bij een andere lopers. Samenlopen is beter voor het moraal.
De groepjes werden wel steeds kleiner. Maar opgeven, neen. Tenminste als de knie het hield.
Ondertussen zijn we Antwerpen ingedraaid en passeren we door de keyserlei en draaien we af naar de Paardenmarkt. Daar krijgen we nog water.
Langs de kant dunt ook het publiek uit, maar zij die blijven staan blijven ook aanmoedigen.
Na 13 km draait het scherp de Waasland tunnel in, de konijnenpijp. Bergaf houdt ik me in. Dat is minder pijnlijk voor de knie, maar de tunnel is lang en ik begin toch terug te lopen. de laatste anderhalve km. Samen met een andere moedige draaien we de laatste rechte lijn in. Vier bogen moeten we onderdoor. Net na de laatste staan ze. Het regenboogteam. Ze schreeuwen me de meet over. De klok staat op 2u29 als ik de meet overloop. Net voor de klokslag van 18 uur. Trek daar de 20 minuten af voor ik begon te lopen, dan kom je op 2u09 (volgens mijn klokje). Net geen 8 km per uur.
Ik ben blij dat het gedaan is, blij dat het gelukt is, blij dat ik niet opgegeven hebt.
Nu de pijnlijke knieën laten rusten.
Thuis kom ik nog tot de ontdekking dat op mijn hielen een blein zit.
Volgend jaar terug ? Misschien wel, maar dan wel met een langere voorbereiding en nieuwe loopschoenen. De oude liggen nu echt wel uit elkaar.

UPDATE: mijn uitslag
in mijn leeftijdscategorie ben ik 1202 van 1220 geworden (zie hier